INTERVIEW JOKE GUNS

SmåBUS is een internationaal festival voor auteurs en illustratoren van kinder – en jeugdliteratuur in het binnenland van Zweden, niet zo heel ver van waar Astrid Lindgren is opgegroeid. Heb ik dat juist samengevat?

Dat klopt zo ongeveer. We worstelen een beetje met het woordje festival. Het is meer een vakconferentie. Maar het is ook een feestje met lezingen en workshops die niet zo doorsnee zijn, met een tentoonstelling, met onverwachte ontmoetingen en impulsen, een warme kinder- en jeugdliteraire douche …

Dit jaar vindt de 2de editie plaats en is het thema ‘courage & vulnerability’, moed en kwetsbaarheid.  Vanwaar de keuze voor dat thema?

We hebben moed en kwetsbaarheid nodig. In een wereld die wel erg veel uitdagingen kent, kunnen wij, kinderboekenmensen, het verschil maken. Dat klinkt misschien pretentieus maar het mag gezegd worden!
De moed uit ons thema, dat is de moed van ons allemaal in een wereld die ons vaak moedeloos maakt. Dat zijn de moedige schrijvers die personages tot leven wekken die beklijven, die kinderharten kunnen raken.

In de mooiste kinder-en jeugdliteratuur vinden we bovendien vaak de moed terug om kwetsbaar te zijn.
Wanneer je naar ons website kijkt, zie je al gauw dat moed en kwetsbaarheid in zowat elk programmapunt terug te vinden zijn, steeds op een andere manier.
De diepgang die we zo kunnen creëren, zorgt hopelijk voor heel veel inspiratie bij onze deelnemers!

Astrid Lindgren, haar boeken en levensvisie, zijn de inspiratie/basis voor het festival. Waarin vinden we Astrid allemaal terug op SmåBUS?

Astrid is hier echt overal.
SmåBUS 2023 gaat door op Sörängen Folkhögskola, een plek die zo uit een van Astrid Lindgrens boeken geplukt kan zijn.

Het thema van dit jaar is in bijna al haar boeken terug te vinden.
En dan hebben we natuurlijk ook de uitstap naar Astrid Lindgrens Näs en Sevedstorp (Bolderburen).
De deelnemers die er de eerste keer ook bij waren noemen dit liefkozend “het schoolreisje”.

Het is een conferentie met de bedoeling auteurs en illustratoren bij elkaar te brengen om te netwerken, van elkaar te leren en mogelijks ook samen te werken. Hoe stellen jullie dit allemaal in het werk? 

We houden de conferentie bewust klein. Zo leggen mensen makkelijker contact met elkaar. Dat we nu voor de tweede keer een volkshogeschool kiezen (waar deelnemers en sprekers van begin tot eind verblijven) is ook een bewuste keuze. Je ontmoet hier enkel SmåBUS mensen, niemand anders. En wie rust wil, kan zich zonder problemen op de eigen slaapkamer terugtrekken.

Van de eerste editie hebben we geleerd dat het programma wat minder intensief mocht zijn. Nu is er tussen de lezingen en workshops wat meer ademruimte. Bovendien hebben we een vrijblijvende portfolio avond ingelast waar mensen hun eigen werk kunnen presenteren.

Zijn er voorbeelden van projecten of samenwerkingen die zijn voortgekomen uit de vorige SmåBUS in 2018?

Dit jaar verschijnen meerdere boeken die uit de eerste SmåBUS conferentie gegroeid zijn. Wat een zalig gevoel!

Een Nederlandse illustrator heeft een boek gemaakt met een Zweedse auteur. Een ander project, van een Nederlandse auteur en een Zweedse illustrator, heeft wat vertraging opgelopen. Geduld is een schone zaak.

Ik kijk ook erg uit naar het resultaat van de samenwerking van Vlaamse auteur Kirstin Vanlierde en de Zweedse illustrator Lo Granqvist. Naast mijn eigen tekentafel hangt onder andere een originele Granqvist, ik ben fan.

En verder zijn er, uit een kleine conferentie, prachtige vriendschappen gegroeid. Mensen ontmoeten elkaar, live en online, vaak!

Op het programma prijken gelauwerde en veel vertaalde Zweedse én internationale namen. Denk aan Marit Törnqvist, Richard Câmara. Ook niet minder dan 4 Belgen komen hun werk voorstellen in een workshop of talk. Hoe werd het programma gecureerd?

Ik stel het hele programma samen.
De mensen die ik boek, moeten eerst en vooral heel goed zijn in wat ze doen. En daarnaast moeten het ook fijne mensen zijn, samenwerkers, delers.
Wanneer het programma in mijn hoofd zit, praat ik erover met collega’s uit Vlaanderen en Zweden. Wat vinden zij ervan? Is er evenwicht?

Jij bent zelf auteur van kinder – en jeugdliteratuur en actief als vertaler, schrijfcoach en recensent. Naar wie kijk jij persoonlijk het meeste uit om te horen of aan het werk te zien?

Ik kijk uit naar de lezing van de Duitse auteur Maike Stein. Haar boek Ein halber sommer heeft veel indruk op me gemaakt. De Belgen heb ik eerder al aan het werk gezien natuurlijk.
De workshop van de Finse Malin Klingenberg wil ik ook graag bijwonen, maar aangezien er meerdere workshops simultaan lopen, kan dat lastig worden.

Tijdens de zomer is er ook een tentoonstelling samengesteld met werk van deelnemende illustratoren in Näs, de geboorteplaats van Astrid Lindgren. Inspiratie voor de expo is het onbevreesde personage met een groot hart Madieke, die in meerdere boeken van Lindgren voorkomt. Hoe werd de expo op poten gesteld?

Bij de eerste editie van SmåBUS stapte ik gewoon op de CEO van Astrid Lindgrens Näs af en vertelde ik, heel brutaal, wat ik voor ogen had. Weigeren was geen optie.
Het initiatief kwam dus geheel van mij. Heel veel ritjes naar daar. Lobbyen, praten, proberen, onderhandelen.
Dat Näs me deze keer zelf contacteerde; “jullie stellen hier toch weer tentoon!”, doet enorm veel deugd.

Alle aan de tentoonstelling deelnemende illustratoren kiezen een favoriet fragment uit Madieke. Dat illustreren ze en verzenden ze vervolgens naar Zweden.

Op dit moment hebben we meer dan de helft van de illustraties al binnen. Komende week gaan de eerste werken naar de lijstenmaker.

De tentoonstelling is een hele zomer lang op Astrid Lindgrens Näs te zien. Tijdens SmåBUS 2023 (“het schoolreisje”) bezoeken we de tentoonstelling en komt er waarschijnlijk, net als de vorige keer, fijne pers op af.

Er is deze keer ook een pedagogisch onderdeel aan gekoppeld. Kinderen die de tentoonstelling bezoeken, kunnen schrijven/knutselen rond Madieke.

Kunnen illustratoren nog steeds werk insturen?

Dat kan helaas niet meer. De beschikbare plaatsen waren heel snel weg.
Er viel vorige maand iemand af, maar die werd gelijk door een deelnemer op de wachtlijst vervangen.
Deelnemen aan de conferentie kan nog wel, zowel als auteur als als illustrator. Enkel de tentoonstelling en de workshop van Richard Câmara zijn volzet.

Hoe zijn jullie op de huidige locatie, een school in Nässjö (Småland) beland?

De eerste editie zaten we op een andere, wat luxueuzere volkshogenschool. De prijzen gingen daar schrikbarend de hoogte in. Het moet nog wel betaalbaar zijn voor onze deelnemers!
Nässjö was een evidente nieuwe keuze. Met een veel groter Bolderburen-gehalte bovendien.

Auteurs en illustratoren kunnen zich kandidaat stellen voor een residentie van 2 weken in 2024. Kan je alvast iets meer vertellen over die residentie?

Deze residentie is enkel voor deelnemers aan SmåBUS 2023.
Het is een duo-residentie, waarbij de deelnemers elkaar op SmåBUS hebben leren kennen, uit twee verschillende landen komen en gezamenlijk een haalbaar kinderboekenproject indienen. De projecten moeten begin september binnen zijn. De residentie zal waarschijnlijk in mei of september 2024 lopen, maar in overleg met de deelnemers kan er steeds wat geschoven worden.

Hoe belangrijk is deAuteurs voor jou en SmåBUS?

Ik ben een deAuteurs-lid van het eerste uur. Toen ik na onze emigratie naar Zweden met heerlijk gekke plannen op de proppen kwam, kon ik gelijk op deAuteurs rekenen. Sindsdien werken we samen. Er zijn al een paar geweldige deAuteurs-residenties geweest, en voor de eerste SmåBUS kwam Gerda Dendooven naar hier voor een gesmaakte lezing. Dit jaar brengen jullie Pieter Gaudesaboos mee. We kijken er al naar uit!

Is er al een volgende SmåBUS in de maak?

Nog niet. Helaas heeft de politiek hier een nogal heftige ruk naar rechts gemaakt. Conferenties waarin de kwetsbaarheid van de mens, tolerantie en respect, centraal staan, grijpen steeds vaker naar subsidies. Of een derde SmåBUS haalbaar wordt, is nog niet duidelijk. Maar SmåBUS 2023 wordt ongelooflijk goed!

En wat mogen niet-Zweden zich voorstellen bij ‘fika’?

Koffie. Heel veel koffie.
Met wat lekkers erbij.
Daar zijn we heel goed in, hier in Zweden.

INTERVIEW INGE BERGH

Inge, jij schrijft kinder – en jeugdboeken voor verschillende leeftijden en doelgroepen, gaande van prentenboeken, beginnen lezers tot young adult-literatuur.
Je hebt al meer dan 40 boeken op de teller staan waarvan er ook vertaald zijn naar het Engels, Frans, Zweeds, Deens, Portugees, Koreaans en Chinees. We kennen je o.a. van: De grote reis van kleine schildpad, Moordgriet en Zie me dan!
Hoe ben je auteur geworden? Wat was je traject?

Ik zat op kot in Gent en schreef een erg heftige periode van mij af. Het werd een verhaal van meer dan honderd pagina’s. Ik liet het lezen aan een bevriend student die het in één ruk uitlas. Hij vond dat ik het verhaal naar een uitgeverij op moest sturen. Maar het ontbrak mij aan lef.  Toen maakte die vriend er een weddenschap van en hij betrok de anderen uit ons studentenhuis erbij. Het ging plots niet enkel meer om het verhaal dat ik had geschreven, maar vooral om durf en in jezelf geloven.  Uiteindelijk stuurde ik het verhaal op naar uitgeverij Averbode. Norbert Vranckx las het en verwees mij door naar Ed Franck die mij verder begeleidde. Er was nog heel wat werk aan de tekst die ik had ingestuurd, maar ik voelde dat men in mij geloofde. Ik greep de gouden kans die ik kreeg met beide handen en ik stond open voor kritiek. Zowel Norbert als Ed hebben mij echt in mijzelf leren geloven. Ik denk met heel veel warmte terug aan die beginperiode, nu toch al 25 jaar geleden. Ik zal Norbert en Ed altijd dankbaar blijven. Vertel Het Aan Niemand kreeg in geen tijd een derde druk en zo begon mijn schrijfcarrière.

Is het een bewuste keuze om voor uiteenlopende doelgroepen te schrijven?

Mijn hoofd zit propvol verhalen. Soms zijn dat verhalen voor de allerkleinsten, soms voor oudere kinderen. Ik ben nu druk bezig met de reeks liedjessprookjes. Voor die reeks verzin ik verhalen bij bekende kinderliedjes als ‘Op Een Grote Paddenstoel’ en ‘In Een Klein Stationnetje’.  Ik geniet enorm van het schrijven van deze verhalen en kan mij daar helemaal in uitleven. Van het haasje uit ‘In Het Bos Daar Staat Een Huisje’ maakte ik bijvoorbeeld een erg stout dier.  Ik merk wel dat ik nu weer zin krijg om een boek voor oudere tieners te schrijven. Blijkbaar heb ik die afwisseling nodig.

Je werkt vaak samen met andere auteurs en illustratoren.
Hoe ervaar je zo’n samenwerkingen?

Zo’n samenwerking lukt alleen maar als je open staat voor een kritische blik. Maar dan gaat er ook meteen een hele wereld voor je open. Je prikkelt elkaar en daagt elkaar uit. Ik hou van de discussies die zo ontstaan en geniet van het moment waarop je voelt dat alles in elkaar klikt.

Je nam in 2018 deel aan de 1ste editie van SmåBUS, een internationaal festival voor auteurs en illustratoren van kinder – en jeugdliteratuur in het binnenland van Zweden, niet zo heel ver van waar Astrid Lindgren is opgegroeid.
Hoe heb je het festival leren kennen?

Ik leerde SmåBUS kennen via Joke Guns, zij stampte het festival helemaal zelf uit de grond. Ze was nog maar pas naar Zweden geëmigreerd en pakte daar meteen uit met zo’n groot project. Ik was heel erg onder de indruk.  Zelf was ik op die eerste editie aanwezig als spreker, maar ook als deelnemer. Alles was er tot in de puntjes toe geregeld. Logement, catering, vervoer, workshops… je hoefde als deelnemer of spreker echt nergens aan te denken. Joke zorgde ervoor dat iedereen die aanwezig was op SmåBUS zich zorgeloos kon onderdompelen in een bad vol inspiratie. Ik heb me zelden zo verwend en zo creatief opgeladen gevoeld als toen.

Voor je verhalen haal je inspiratie uit maatschappelijke thema’s, net zoals Astrid Lindgren. Zijn er nog raakvlakken met het werk van Lindgren?

Mijn personages mogen stout zijn en kritisch voor de volwassenen om zich heen.
Ik heb lang gedacht dat ik, zeker om als auteur ernstig genomen te worden, ‘serieuze’ boeken moest schrijven. Zie Me Dan is één van mijn mooiste boeken, vind ik zelf. Maar lezers werden er, ondanks de goede afloop van het verhaal, toch erg verdrietig van. Het was voor velen té herkenbaar. Ik heb in de voorbije jaren wel meer boeken geschreven die ernstig van toon waren en zwaardere thema’s aankaartten. Maar ik kreeg vaak verdrietige berichtjes van lezers. Ze hadden zichzelf herkend in mijn verhaal. En hoewel de herkenning deugd deed, werden ze er niet vrolijker van. Ik raakte er meer en meer van overtuigd dat ik mijn lezers een ontsnappingsmogelijkheid wilde bieden, een verhaal dat hen hun eigen ellende even doet vergeten. Help! Ik was op TV kaart dan wel een ernstig thema aan (fake news en online haat), maar het verhaal zelf is op een erg humoristische manier geschreven. De wereld is al zo serieus, er is zoveel aan de hand waar je niet vrolijk van wordt. Ik verzet mij daar de laatste jaren meer en meer tegen door avontuurlijke verhalen vol humor te schrijven. Ik wil mijn lezers een wereld aanbieden waarin ze kunnen verdwalen en hun zorgen heel even vergeten. Ik wil ze, net als Astrid deed, een universum aanbieden waarin ze de gekste avonturen kunnen beleven. Zo is Suzan ’T Hooft nu druk bezig met de illustraties voor Bas, Noor en Beer, een leesgroeiboek dat zal verschijnen bij uitgeverij De Eenhoorn. Het gaat over twee kinderen die een berenwelp vinden in de tuin. Ze willen het welpje houden en verstoppen het voor de volwassenen. Dat zorgt natuurlijk voor de meest hilarische situaties.

Wat is je het meeste bijgebleven van de editie uit 2018?

Dat is best veel, eigenlijk. Het knetterde daar in Ädelfors, waar het festival in 2018 doorging.
Voor mij persoonlijk was het bezoek aan  Astrid Lindgrens Näs het absolute hoogtepunt van  SmåBUS. Het was in elk geval een zeer bijzondere ervaring om in het geboortehuis te mogen rondlopen van de dame die mijn jeugd en mijn dromen op onvoorstelbare wijze heeft beïnvloed met haar personages Pippi en Ronja.
Zelf zat ik rond die periode in een schrijfdip. Ik was het geloof in mezelf en mijn schrijven kwijtgeraakt. Ik ben geen literair schrijver, maar ik schrijf ook geen grote bestsellers.
“Waarom schrijf ik eigenlijk nog?”, was een vraag waar ik toen erg mee worstelde. Op die vraag kreeg ik tijdens mijn verblijf op SmåBUS een heel motiverend antwoord.
Iemand waar ik erg naar opkeek zei me:  “Je schrijft goede boeken. Ze zijn het waard om gelezen te worden.”
En ik dacht: ‘Ja, dat vind ik ook.’
Bijna meteen vond ik die gedachte erg zelfingenomen. Want mag je dat wel van je eigen boeken vinden? Klinkt dat niet heel erg pocherig? Moet je eerst algemeen bejubeld en alom geprezen worden om in jezelf te durven geloven? Om te durven zeggen dat je een goed boek geschreven hebt?  Ik voel me nog steeds heel vaak onzeker.  Maar als auteur en ook als illustrator moet je in jezelf durven geloven. Pas dan kun je groter groeien. Die klik heb ik tijdens mijn verblijf op SmåBUS gemaakt.

Vind je het belangrijk dat deAuteurs dit festival mee ondersteunt?

Absoluut. Ik gun elke auteur en illustrator de kans om zo’n bijzondere ervaring mee te mogen maken. DeAuteurs ondersteunt inspirerende initiatieven. SmåBUS past zeker in dat rijtje.

Waarom zou je collega-auteurs aanraden deel te nemen?

Om alles wat ik hierboven al vermeldde. Neem bovendien alleen al de dagelijkse portie boeiende lezingen/workshops en tel daar de aanwezigheid van iets meer dan vijftig illustratoren en schrijvers bij die bovendien elke dag alle maaltijden met elkaar delen en je krijgt vanzelf een ongekende en constante golf van inspiratie. Zo’n ervaring is onbetaalbaar.

Teken je ook dit jaar weer present in Nässjö?

Kon dat maar! We zijn nog maar net verhuisd naar een prachtig huis waarin nog heel wat moet gebeuren. De budgetten die we oorspronkelijk hadden begroot blijken, na de stijgende materiaal- en andere kosten, helaas niet toereikend. SmåBUS zit er dit jaar niet in voor mij, maar ik weet nu al dat ik er de volgende keer wél weer bij zal zijn!

Type
Nieuws
Datum
13.04.2023